Ας γνωριστούμε λίγο καλύτερα… Είμαι η Μαρίζα, μαμά της Εύας και της Μελίνας, σύντροφος του Δημήτρη (κατά κόσμον Μήτσου) και διαχειρίστρια της ομάδας Take the Kids.

Η δημιουργία μιας τέτοιας ομάδας γύριζε πολύ καιρό στο μυαλό μου. Έτσι κι αλλιώς, τα 3/4 της φαιάς ουσίας μου καθημερινά πηγαίνουν σε οτιδήποτε έχει να κάνει με ταξίδια!Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα έτσι… Για την ακρίβεια, η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική πριν 4 περίπου χρόνια.

Τότε οι μικρές ήταν 4 και 6 ετών, και η μια απλή βόλτα στην πλατεία μας ισοδυναμούσε με έναν μίνι Μαραθώνιο! Από την προετοιμασία μέχρι να φύγουμε (το γνωστό τρίπτυχο: τουαλέτα-ζακέτα-παπούτσια), που τελικώς υλοποιούνταν σε χρόνους πιο αργούς και από παύση, μέχρι το κλασσικό πετραδάκι στο παπούτσι, που έμπαινε, θα μπει, μπήκε, βγήκε, κοντεύει να βγει, λίγο ακόμα και θα βγει, δεν βγαίνει (και φυσικά το απαραίτητο κουτσό μέχρι να το βρουν, να ξαναβάλουν το παπούτσι, και να ελέγξουν καλού κακού και το άλλο παπούτσι).

Η κάθε βόλτα ήταν γεμάτη από ατελείωτες επικλήσεις για νερό και σνακ κάθε τρεις και λίγο, με τσακωμούς για το ποια θα πατήσει πρώτη το ασανσέρ, και το πράγμα δεν συμμαζευόταν. Διάβαζα σε διάφορες ομάδες τα ταξίδια που έκαναν άλλοι γονείς και σκεφτόμουν ότι κάτι πρέπει να κάνω πολύ λάθος…! Σκεφτόμουν ότι η απόσταση που θα καταφέρναμε να διανύσουμε, αν ποτέ το παίρναμε απόφαση, θα ήταν τόσο μικρή που ούτε το GPS δεν θα αναγνώριζε ότι μετακινηθήκαμε…Με έκανα εικόνα με βαλίτσες, τσάντες, τσαντάκια, σακουλάκια. Με γκρίνια, κλάμα, κούραση, τσακωμούς, απαιτήσεις. Εξάλλου, έτσι έκαναν σε κάθε απλή μετακίνησή μας. Εδώ δεν ετοιμάζονται να πάνε στην παιδική χαρά, θα ετοιμαστούν να πάμε ταξίδι; Ποτέ των ποτών!

Πραγματικά, δεν ξέρω τι συνέβη. Ίσως εκείνο το «ποτών» τελικά να με μέθυσε και να μην πολυκατάλαβα τι έκανα και βρέθηκα, ούτε που θυμάμαι πώς, να κλείνω εισιτήρια για την Gardaland. Μια παράλογη αισιοδοξία, από το πουθενά, μου είχε βάλει για λίγο στην άκρη τους φόβους μου, αλλά έπρεπε να πείσω και τον σύζυγο… 1600 για 6 μέρες; Που ακούστηκε…;Η αλήθεια είναι οτι εκεί κλονίστηκα κι εγώ..μήπως ήταν υπερβολή? Ευτυχώς το ξεπέρασα γρήγορα και λίγο τα γλυκά ματάκια στον σύζυγο, λίγο τα λόγια του παπά, άντε και τον ρίξαμε και αυτόν και το είπε το ναι!Ευτυχώς, στην πρώτη αυτή απόπειρα δεν ήμουν μόνη. Είχα για συμπαράσταση άλλη μια άσχετη μεν, πολυαγαπημένη δε φίλη, και έτσι ενώσαμε τις ασχετοσύνες μας. Περάσαμε ατελείωτες ώρες ψαξίματος, κάναμε το ένα πάνω στο άλλο απανωτά τα λάθη, και όταν κουτσά στραβά καταλήξαμε στην πτήση, πατήσαμε το κουμπί «πληρωμή» με τόσο τρόμο, σαν να πατάμε εκτόξευση πυρηνικού πυραύλου. Αντί αυτού, εκτοξευτήκαμε με το αεροπλάνο της Ryanair προς το άγνωστο.

Όχι, δεν ήταν ο προορισμός άγνωστος. Θα πηγαίναμε στην Ιταλία, το ξέραμε αυτό, στη λίμνη Garda, και θα βλέπαμε και το πάρκο Gardaland, και το parco natura viva, και το Μπέργκαμο, και χίλια δυο άλλα. Άγνωστο όμως ήταν το τι έκβαση θα είχε αυτό το πρώτο τόλμημα. Ήταν αργά όμως. Ο πυρηνικός πύραυλος είχε εκτοξευθεί, και εμείς βαδίζαμε θέλοντας και μη στον κρατήρα που θα άνοιγε. Ότι θα πέφταμε μέσα ήταν σίγουρο. Το θέμα ήταν: θα βγαίναμε με αναρρίχηση μετά ή θα μέναμε εκεί, βαθιά χωμένοι και κρυμμένοι, μακριά από κάθε άλλη απόπειρα ταξιδιού; Ποιος να ξέρει τότε; Κανείς…Και το ταξίδι ξεκίνησε. Και όλα έγιναν όπως ήταν αναμενόμενο να γίνουν… Ψάχναμε μωρομάντηλα μέσα στην τιγκαρισμένη τσάντα και χυνόντουσαν κεφτεδάκια μέσα στο Ελ. Βενιζέλος. Δεν βρίσκαμε που να πάμε να αμπαλάρουμε το καρεκλάκι, τα μικρά τσακωνόντουσαν για το ποια θα περάσει πρώτη από τον έλεγχο, περιμέναμε 30 λεπτά για το check in, και μόλις έφτασε η σειρά μας, ακούσαμε «τσίσα»…Κάποια στιγμή μπήκαμε και ρημαδοκάτσαμε στο αεροπλάνο, αλλά όχι, δεν έπρεπε να μείνει σε επαφή ο πισινός μας με το κάθισμα… Σηκώσαμε τον άνθρωπο που καθόταν στη διπλανή θέση (ναι, είχα κλείσει δύο θέσεις μπροστά και δύο πίσω ……) καμία δεκαριά φορές, γιατί τα μικρά πιάστηκαν, κατουρήθηκαν, βαρέθηκαν, τους έπεσε το μολύβι, το στυλό, τους χύθηκε ό,τι είχε στρογγυλό σχήμα και μπορούσε να κατρακυλήσει κατά μήκος όλων των θέσεων, σκούντηξαν με τον αγκώνα τους κάθε μικρό και απροστάτευτο ποτήρι τίγκα στο υγρό (το άδειο ποτέ δεν σκουντήθηκε), και αφού επισκεφτήκαμε και 2 φορές για την κάθε μια τους την τιτανοτεράστια τουαλέτα του αεροπλάνου (ναι, εννοείται τους ήρθε να πάνε ακριβώς την ώρα που ήταν μπροστά μας το καροτσάκι και πουλούσε αναψυκτικά και στην κυριολεξία μας πήγε καροτσάκι), έφτασε η ώρα της προσγείωσης.Θυμάστε που σας είπα ότι κανείς δεν ήξερε αν θα μέναμε θαμμένοι σε εκείνον τον κρατήρα και μακριά από κάθε άλλη απόπειρα ταξιδιού; Ε, στο σημείο αυτό, ο σύζυγος πλέον ήξερε… Δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθεί άλλη φορά να πάμε ούτε στη διπλανή την ρούγα για βόλτα. Έτσι δήλωσε μόλις προσγειωθήκαμε στην Ιταλία.

Με λίγο κουνενέ και λίγο «ωπα ωπα, έλα το μωρό», ηρέμησε και τούτο το μεγάλο παιδί, και είπαμε να φορέσουμε το καλό μας το χαμόγελο και να συνεχίσουμε απτόητοι το ταξίδι μας. Εξάλλου είχαμε 6 ολόκληρες ημέρες μπροστά μας για να του αποδείξουμε ότι όλα θα πάνε τέλεια.Δεν θα σας ζαλίσω με λεπτομέρειες… Δεν πήραμε ένα χαρτάκι που έπρεπε στην εθνική οδό τους και για αυτό φάγαμε πρόστιμο στα διόδια. Δεν υπήρχε άνθρωπος να συνεννοηθούμε, και πίσω μας κορνάρανε φουριόζοι, εξοργισμένοι Ιταλοί, γιατί είχαμε κλείσει όλο τον δρόμο. Ο τύπος στην ενοικίαση αυτοκινήτου μας έδωσε άλλο καρεκλάκι από ό,τι ζητούσαμε, τα κινητά μας δεν μπορέσαμε να τα φτιάξουμε και δεν είχαμε επικοινωνία με τους φίλους μας (αυτό δεν θα πείραζε και τόσο, αν στα πρώτα 3 λεπτά οδήγησης στο Μπέργκαμο δεν τους είχαμε χάσει ). Παρόλα αυτά, τους βρήκαμε και οδηγήσαμε, και βρήκαμε σωστό καρεκλάκι, και ξεμπλοκάραμε τα σταματημένα αυτοκίνητα πίσω μας γιατί άνοιξε η μπάρα.Και βγάλαμε τα εισιτήρια για την Gardaland, παρόλο που μας πήρε 45 λεπτά στο γκισέ με την εξοργισμένη υπάλληλο, γιατί τα κάναμε όλα λάθος. Και ναι, ήταν τέλεια η Gardaland με τη βροχή που μας έπιασε, γιατί ήταν όλη δική μας (και η Gardaland και η βροχή όλη δική μας…). Αυτές οι 6 ημέρες που είχαμε για να πάνε όλα καλά δεν πήγαν όλα καλά, αλλά όλα τα φτιάξαμε!Αν επιζήσαμε; Ναι! Αν περάσαμε καλά; Φανταστικά… Τώρα θα μου πεις: τι λες κοπέλα μου, εδώ μας έχεις φτιάξει τον απόλυτο οδηγό «Μην Τολμήσετε και πάτε Ταξίδια με τα παιδιά σας Ποτέ», και κατά τα άλλα πέρασες και καλά;

Ξέρετε κάτι; Ακόμα γελάμε με εκείνα τα κεφτεδάκια. Ακόμα θυμόμαστε που η μικρή ζήταγε να φάει αγγούρι την ώρα που δεν άνοιγε η μπάρα και μας έβριζαν οι πίσω οδηγοί. Οι φωτογραφίες μας δεν θα ήταν τόσο ξεχωριστές, γιατί δεν θα φορούσαμε τα ολόσωμα αδιάβροχα να μοιάζουμε με σακούλες σκουπιδιών και το μαλλί μας να στάζει, αν δεν είχε πιάσει βροχή. Δεν θα αναρωτιόμασταν μέχρι σήμερα πώς στο καλό βρεθήκαμε όταν χαθήκαμε με τους φίλους μας και δεν λειτουργούσαν τα κινητά. Και δεν θα είχε την ίδια αξία όταν βρήκαμε εκείνη την αγαπημένη μπλε μπίλια των κοριτσιών, που πέφτοντας μέτρησε όλα τα καθίσματα του αεροπλάνου και βρέθηκε κάτω από το κάθισμα της business.Και όχι δεν μπήκε κανένα πετραδάκι στο παπούτσι τους, δεν μας ζητούσαν κάθε τρεις και λίγο νερό, οι τσακωμοί ήταν πιο λίγοι από ότι στην Αθήνα, μέχρι και 6 ώρες περπάτησαν ακούραστα ενώ στην Ελλάδα στα 3 λεπτά ήθελαν αγκαλιά!Θα ήθελα τότε κάποιος να μου πει: το ταξίδι σας πέτυχε. Ο σκοπός του εκτελέστηκε. Γυρίσατε άλλοι από ότι φύγατε. Με μισό κιλό κόπωση παραπάνω στις αποσκευές, αλλά και πολλά κιλά περισσότερη υπομονή, κατανόηση, προσαρμοστικότητα. Τα μάτια σας άλλαξαν. Δεν ήρθαν ίδια, γιατί τα άλλαξαν αυτά που είδαν: το σαφάρι, η λίμνη, το τελεφερίκ, το πάρκο, οι άνθρωποι.Τα παιδιά έχασαν λίγα μαθήματα στο σχολείο και κέρδισαν την αρχή υπέροχων περιπετειών.

Έκτοτε, σαν ένα αόρατο τούνελ να έχει ανοίξει στο σπίτι μας και στο μυαλό μας και μας φωνάζει από κάθε χώρα πως μας περιμένει να το διασχίσουμε για να την ανακαλύψουμε.Η καθημερινότητά μας κινείται γύρω από μαθήματα, σχολεία, φίλους, βόλτες, αλλά πάντα στην κουβέντα μας γυρνάει ένα: «στο επόμενο ταξίδι θα κάνουμε αυτό» ή «εκείνη η παιδική χαρά δεν μοιάζει με αυτήν στη Βουδαπέστη;».Κάθε μέρα έχουμε να περιμένουμε το επόμενο ταξίδι. Που μπορεί να είναι αύριο, σε ένα μήνα ή σε 2 χρόνια, αλλά έτσι κι αλλιώς το ζούμε κάθε μέρα μέχρι να έρθει. Το ετοιμάζουμε, το αγαπάμε πριν το ζήσουμε, το ζούμε πριν το αγαπήσουμε και γίνεται ένα με εμάς. Εξάλλου, αυτός δεν είναι ο στόχος; Στο ταξίδι της ζωής να ταξιδεύουμε μαζί της.

Έτσι γεννήθηκε αυτή η ομάδα. Από την ανάγκη να δώσουμε λίγο από τον δικό μας ενθουσιασμό και σε εσάς. Να φύγει ο φόβος για το άγνωστο και να αντικατασταθεί από χαρούμενες αναμνήσεις, να πείτε: «ναι, το μπορώ», να πάρετε τα παιδιά και τα μπαγκάζια και να το πάτε το ταξίδι, και όπως βγει.Ψάξτε, ρωτήστε, διαβάστε, σκεφτείτε. Αλλά στο τέλος, κλείστε την βαλίτσα και ευχηθείτε : "καλό μας ταξίδι!"